Çocuk yetiştiren annelere uzman uyarısı

27 Ağustos 2014 10:40 tsi
Uz­man Psi­ko­lo­jik Da­nış­man Nur Ağ­de­len, ço­cu­ğu ge­li­şir­ken de­ği­şen ro­lü­ne ayak uy­dur­ma­yan ve ço­cu­ğu­nun ken­di­si­ne ba­ğım­lı ol­du­ğu fik­ri­ne ka­pı­lan an­ne­le­ri uyar­dı:

“An­ne ba­ba­sı­nı yal­nız bı­rak­ma­mak için okula gitmeyen, evlenmeyen ço­cuk­lar yetiştirmeyin. Za­man­la an­ne­lik ro­lü­nü­zün de­ğiş­ti­ği­ni fark edin ve bu­na gö­re dav­ra­nın.Ço­cuk­la­rı­nı­zın si­ze ba­ğım­lı ol­du­ğu­nu dü­şü­nür­ken as­lın­da siz ona ba­ğım­lı ola­bi­lir­si­niz dik­kat edin”

Ço­cuk­la­rı­nın ken­di­le­ri­ne ba­ğım­lı ol­du­ğu fik­ri­ne ka­pı­lan an­ne­le­rin ön­ce­lik­le ço­cuk­la­rıy­la il­gi­li al­gı­la­rı­nı göz­den ge­çir­me­le­ri ge­re­ki­yor. Fark­lı se­bep­ler­le ev­den ay­rıl­ma­yı red­de­den ki­şi­ler­le sık kar­şı­la­şıl­dı­ğın­da ge­nel­lik­le bu ki­şi­le­rin an­ne­le­rin­den ay­rıl­mak­ta zor­lan­dık­la­rı­nın dü­şü­nül­dü­ğü­ne dik­kat çe­ken Ağ­de­le­n’­e gö­re; bu­ra­da ba­ğım­lı olan kim, ço­cuk­lar mı an­ne­ler mi, sor­gu­su­nun ya­pıl­ma­sın­da fay­da var.

An­ne ve ço­cuk ara­sın­da­ki ba­ğım­lı­lık ko­nu­sun­da gö­rüş­le­ri­ni pay­la­şan Ay­na Eği­tim ve Psi­ko­lo­jik Da­nış­ma Mer­ke­zi­’n­den Uz­man Psi­ko­lo­jik Da­nış­man Nur Ağ­de­len, “An­ne­le­rin za­man için­de rol­le­ri­nin de­ğiş­ti­ği­ni fark et­me­le­ri ve bu­na gö­re dav­ran­ma­la­rı önem­li­” de­di.

ÖNCE TEN TENE SONRA...

Be­be­ği olan an­ne­den okul ça­ğın­da ço­cu­ğu olan bir an­ne­ye, son­ra üni­ver­si­te­ye gi­de­cek bir gen­cin an­ne­si­ne, ar­dın­dan bel­ki ev­le­ne­cek ve ki­şi­yi to­run sa­hi­bi ya­pa­cak bir an­ne­ye dö­nü­şü­le­ce­ği­ni ha­tır­la­tan Ağ­de­len, an­ne­le­re şu öne­ri­de bu­lun­du:

“Bu ge­çiş sü­reç­le­ri­nin her bi­rin­de an­ne­lik ro­lü de de­ği­şi­yor. Bu ne­den­le siz de ço­cu­ğu­nu­zun ih­ti­yaç­la­rı­na gö­re, ilk iki yıl­da onun­la ten te­ne, son­ra­ki yıl­lar­da ona bir kol uzak­lık­ta, bi­raz da­ha bü­yü­yün­ce onun­la göz gö­ze, da­ha son­ra ise ru­hun­da, is­te­di­ğin­de ise ya­nın­da olun.”

Ço­cuk­tan ön­ce na­sıl bir ka­dın ol­du­ğu­nu unu­tan­lar

Be­be­ğin an­ne­ye ba­ğım­lı ol­du­ğu iki yıl­lık sü­reç­te, bir can­lı­nın ya­şa­mı­nın de­va­mı­nı sağ­la­ya­bi­le­cek ka­dar öne­mi olan bir rol­de ol­ma­nın ba­zı an­ne­le­re bu­nal­tı­cı ge­lir­ken, ba­zı an­ne­ler için ya­şa­mın en önem­li ama­cı ha­li­ne gel­di­ği­ne hat­ta ba­zı an­ne­le­rin bun­dan ön­ce na­sıl bir ka­dın ol­duk­la­rı­nı unu­ta­bil­dik­le­ri­ne dik­kat çe­ken Nur Ağ­de­len, şun­la­rı söy­le­di:

“Bu yüz­den alış­tık­la­rı, ken­di­le­ri­ni en be­ce­rik­li his­set­tik­le­ri ro­le sa­rı­la­rak ya­şam­la­rı­nı sür­dür­mek is­te­ye­bi­lir­ler.

Bu­nu ya­şa­mak­ta olan an­ne­ler için ço­cuk­la­rı­nın ken­di­le­rin­den uzak­laş­ma­sı­nı des­tek­le­mek zor­la­şa­bi­lir. An­ne ol­ma­nın his­set­tir­di­ği ya­rar­lı­lık duy­gu­suy­la, ken­di­le­ri­ni ço­cuk­la­rı için ye­mek­ler yap­ma­ya, on­lar için iş­ten ay­rıl­ma­ya, ki­şi­sel ih­ti­yaç­la­rı­nı ta­ma­men ra­fa kal­dı­rıp tüm dik­ka­ti­ni ço­cuk­la­rı­nın ih­ti­yaç­la­rı­na ve­re­bi­lir­ler.

Bu tip an­ne­ler­den en çok ‘O yi­ye­mez, ben ye­di­re­yi­m’, ‘Ha­zır­la­na­na ka­dar geç ka­lı­rız, ben giy­di­re­yi­m’, ‘Ge­ce yal­nız kal­mak­tan kor­kar, be­nim­le yat­sı­n’, ‘Ders­le­ri­ne yar­dım­cı olur­sam da­ha ba­şa­rı­lı olu­r’ gi­bi söz­ler du­yu­lur. İş­te bu nok­ta­da an­ne­le­rin ken­di­le­ri­ne bun­la­rın han­gi­si ba­na, han­gi­si ona ait di­ye sor­ma­sı ge­re­ki­yor.”

Si­zi yal­nız bı­rak­ma­mak adı­na…

An­ne­nin kor­ku­la­rı, en­di­şe­le­ri ve is­tek­le­ri­nin açık bir şe­kil­de ifa­de edil­me­se de ço­cuk­lar ta­ra­fın­dan his­se­dil­di­ği­ni vur­gu­la­yan Nur Ağ­de­len, şöy­le de­vam et­ti: “Böy­le du­rum­lar­da ço­cu­ğun ih­ti­ya­cıy­la an­ne­nin ih­ti­ya­cı bir­bi­ri­ne ka­rı­şa­bi­lir. Ço­cu­ğun ih­ti­ya­cıy­mış gi­bi gö­rü­nen du­rum­lar, as­lın­da an­ne­nin ih­ti­ya­cı ola­bi­lir.

Ör­ne­ğin, eşi­nin yurtdı­şı­na git­me­siy­le yal­nız uyu­mak­tan kor­kan an­ne, ço­cu­ğu­nu ya­nı­na ala­rak en­di­şe­si­ni ha­fif­le­te­bi­lir. Ço­cuk­lar böy­le du­rum­lar­da an­ne­den uzak­laş­ma ko­nu­sun­da iki­lem ya­şa­ya­bi­lir: Bir yan­dan ge­liş­mek, ba­ğım­sız­laş­mak is­ter­ken; di­ğer yan­dan ge­ri­de bı­ra­ka­cak­la­rı üz­gün, te­dir­gin an­ne­le­ri­ni dü­şü­nüp dur­mak is­te­ye­bi­lir.

 Ço­cuk an­ne­si­ni ev­de yal­nız bı­rak­ma­mak için oku­la git­me­yi red­de­de­bi­lir, an­ne­si­nin üzül­me­me­si için üni­ver­si­te­yi baş­ka bir şe­hir­de oku­mak is­te­me­ye­bi­lir hat­ta an­ne ba­ba­sı­nın yal­nız kal­ma­ma­sı için ev­len­me­ye­bi­lir.

 Ço­cuk/genç bu­nu bi­linç­li yap­mı­yor ola­bi­lir. Bun­la­r o ka­dar gö­rün­me­yen, ço­ğu za­man far­kın­da olun­ma­yan sü­reç­ler­dir ki, dı­şa­rı­dan ba­kıl­dı­ğın­da, ço­cu­ğun se­çi­mi gi­bi al­gı­la­na­bi­lir.”

SERDA KIVILCIM - BUGÜN GAZETESİ

Bu haber 1,341 defa okundu.